حتی دقیقه ها

          نفرین به سر نوشت

          این اژدهای زشت

          در سوگ عشق خود

          اینجا نشسته ام

          پنهان و بی صدا

          در خود شکسته ام

          بردی برو ببر

          این زخم خورده را

          این قلبه خسته را

          تنها نشسته را

          زنجیر بسته را....

          از جای برکن و در گوشه ای فکن

          با تیشه ی دلت

          خشکیده ریشه را

          این ریشه ی من است!!

          نفرین به ریشه ها...!!!!

          این ریشه ی من است

          بردار بی صدا

          آن سوی چشمه ها

          دور از غریبه ها

          پنهان زدیده ها

          دارش بزن که مرد

          از غصه ها که خورد

          غمها که با تو خورد

          ارزانیه دلت

          آتش زدی به من

          قربان آتشت

          اشکم اگر چه ریخت

          هنگام مردنم

          ناز تورا خوش است

          تنها ترین گلم

          هنگام دفن من آنجا که بیصدا

          در خاک خفته ام

          از خاطرم برو

          زیرا که مرده ام

          مردم ولی بدان

          دیوانه بود و رفت

          دیوانه ی دلت

          آواره بود  و رفت...

          از پیش چشم تو

          آزرده بودورفت...